Op een festivalweide in Lessines staat een catchring. In de loop van de dag vinden er ‘wedstrijden’ plaats. ’s Avonds is de ring onbemand, maar kinderen zijn in de buurt. Hoe de catchring een informele speelruimte wordt en of er zich daarbij ook ongevallen voordoen? Een en ander konden we het afgelopen seizoen meemaken tijdens het Henegouwse festival Roots and Roses!
Door Peter Dekeyser
Lessines (Lessen), is een stadje aan de Dender, in Henegouwen. Het is niet enkel de geboorteplaats van de pas overleden Lou Deprijck (uitvinder van muzikale fenomenen als Plastic Bertrand, Hollywood Bananas en Two Man Sound,…) en van René Magritte (inderdaad, de nogal legendarische schilder) maar ook de thuisbasis van het tweedaagse festival Roots and Roses. Volgens de organisatoren is Roots and Roses een festival voor alle fans van moderne folk, blues, rock-‘n-roll, garage,…
Dat het een kleurrijk publiek aantrekt en dat het er soms ietwat ruig aan toe gaat mag niet verbazen. Maar de organisator wil een zweem van beschaafdheid niet uit de weg gaan: zo werkt men bijvoorbeeld heel formeel zónder VIP arrangementen en biedt men nadrukkelijk artisanale, lokale dranken aan. En ja, in de loop van de dag zijn er, tussen de concerten door, zowaar ook catch-acts.
Kortom, het soort omgeving waar kinderen wel eens graag bij willen zijn.
Catch
Catch – dat karikaturaal geworstel van gemaskerde bullebakken – is dat nu iets voor een kinderpubliek? Tegenwoordig (ooit was het anders) hebben toeschouwers natuurlijk dóór dat catch een geënsceneerd spektakel is vol theater en acrobatie. Maar of dat bij kinderen ook zo is? Misschien onderscheiden ze de dubbele laag niet echt en zien ze enkel het bruut en onbeschoft geweld in de ring, en een soort misplaatste geestdrift bij net niet kwijlende toeschouwers…
Is het wel gepast om kinderen daaraan bloot te stellen? En wat als ze straks zo’n veldslag willen nadoen?
Roots and Roses gaf ons – in de rand van het festival – de gelegenheid om hierover nadere inzichten te ontwikkelen. We stelden vast dat het geboden spektakel bij kinderen wel degelijk inspirerend werkte.
Tussen de muzikale acts door
De catch-acts speelden zich af in loop van de namiddag, als randanimatie tussen de concerten door. Overigens leek het bij momenten dat de catchring af en toe ook werd gebruikt om een of andere praktische boodschap door te spelen aan het publiek.
In de ring lieten de vechters het soort spektakel zien dat je kunt verwachten. Stel je een hoop gebrul voor (in de richting van de tegenstander, én van het publiek), rollende spieren en de typische fysieke confrontaties. Overigens moeten we er wel bij vermelden dat het gebeuren vooral de uitstraling had van een heuse circus sideshow. Of anders gezegd: als toeschouwer had je niet meteen het gevoel te kijken naar acrobaten of superhelden… Van op enige afstand zagen de catchers er nog best wel indrukwekkend uit, maar naarmate je dichterbij kwam verminderde dit effect wel enigszins. Ook de kostuums hadden stellig betere dagen gekend: de glitter en glamour vielen – allicht door ál te veel wasbeurten – toch ietwat tegen. Maar dat leek kinderen niet te weerhouden om het hele spektakel in de ring toch nauwgezet in de gaten te houden.
En ‘s avonds
Met het vallen van de avond eindigde de laatste kamp. De vechtjassen verlieten de ring, die er even later gewoon verlaten bijlag. We verwonderden er ons over dat er nu geen toezicht was voorzien. En moet ook enkele kinderen snel zijn opgevallen, want enkele tellen later zat de ring vól kinderen.
Een en ander had hen duidelijk geïnspireerd. Maar wie denkt dat ze nu aan het vechten sloegen heeft het mis! Het leek namelijk dat vooral het theateraspect en de acrobatie hén was opgevallen. Kinderen gingen dus niet zozeer vechten, ze probeerden wél allerlei acrobatische toeren uit. De touwen bleken daarbij een belangrijk element. Kinderen hadden geobserveerd hoe je er tegenaan kunt botsen en terugkaatsen, hoe je in de touwen kunt hangen, of ook hoe je er op kunt klimmen om er dan met een spectaculaire salto terug af te springen. Ook de hoeken bleken een cruciale plekken te zijn binnen het theatergebeuren. Het was een positie die kinderen graag innamen, al was het maar gewoon om het geheel te overschouwen.
Een heel opvallend facet was het feit dat meisjes net zo goed als jongens in de ring aanwezig waren. En het feit dat jongens – als ze dat al zouden hebben gewild – er niet in slaagden om zich op een of andere manier een stoerder imago aan te meten. Er was over de hele lijn amper stoerdoenerij te merken. Kinderen pakten het aan zoals het echte speelexperts betaamt. En zo werd de catchring een heuse, en fijne (tijdelijke) speelruimte.
