‘Kom Justin, we gaan eerst de tent opzetten’, zei de vader tegen zijn zoon.
Alhoewel het duo nog geen vijf minuutjes op de kampeerplek was aangekomen, had Justin zich toch al flink genesteld tegen een boom, waar hij driftig op zijn gsm bezig was. Hij gluurde even vanonder zijn wenkbrauwen, krabbelde recht alsof zijn lichaam dat maar zeer moeizaam toeliet, stopte met een jammerlijke zucht zijn toestel in zijn zak en ging, in onmiskenbare tienerstijl, naast zijn vader staan. Zijn blik op oneindig.
‘Hier, pak dit vast!’ zei de vader terwijl hij wat tent-onderdelen uit de autokoffer nam en in de armen van zijn licht onwillige zoon duwde.
Wat zich daarna afspeelde, valt niet in detail na te vertellen. Ik kan u wel zeggen dat het in elkaar zetten van de weerspannige tent alle kenmerken had van de betere gooi- en smijtklucht. Het aantal tentstokken, de lengte ervan, de lussen en openingen van het tentdoek… Alles leek één groot misverstand. Herhaaldelijk moesten ze opnieuw beginnen, wat niet enkel de vader-zoonrelatie, maar ook mijn lachspieren danig op de proef stelde. Ik twijfelde even of ik, als camping-buurman, toch maar een handje zou gaan toesteken. Maar ik wilde liever geen deel uitmaken van het slapstickverhaal dat zich voor mijn ogen aan het afspelen was. Misschien kon ik maar beter verder gaan met ‘doen-alsof-ik-een-sudoku-aan-het-maken-ben’.
Even later raakte vader verwikkeld in een spannend één-op-ééngevecht met de vervaarlijk flapperende tent. Ik merkte hoe Justin van de gelegenheid gebruik maakte om geruisloos zijn plekje bij de boom opnieuw in te nemen. Terstond ging hij zich verder verdiepen in de wonderen van zijn gsm. Maar ook daar kwam een eind aan.
‘Komaan zeg, Justin, pak nu eens die luchtmatrassen uit de auto. Moet jou nu alles gezegd worden?
En stop die gsm weg!’
Ondertussen viel langzaam maar zeker de avond. In het halfduister waren de contouren van de wiebelende tent nog net zichtbaar. Er kwamen stemmen uit. Of beter gezegd: er was één stem. Justin hoorde ik niet, maar hij was er wel!
‘Kom Justin. We gaan nu eerst onze luchtmatrassen opblazen. Justin, verdomme, dat heeft toch geen effect als je erop zit! Hoe dwaas kun je doen? En steek die gsm weg! Justin, doe voort. Ik ga dat hier niet allemaal alleen opblazen.’
Niet veel later werd het alsnog rustig en daalde de stilte neer over de tent.
’s Morgens stak ik mijn hoofd door het raam van ons busje en keek meteen aan tegen de vader. Met een glimlach begroette hij me en bracht kort relaas uit over hun verdeelde nachtrust. Dat bleek voornamelijk te liggen aan de luchtmatrassen die, allebei, in de loop van de nacht waren gelost. Maar een en ander wees er op dat ze dit euvel goed hadden verwerkt. Vader zorgde vrolijk voor het ontbijt terwijl Justin zich ondertussen gezellig had genesteld tegen de boom, waar hij geconcentreerd met zijn gsm bezig was.
In de loop van de dag trokken mijn vrouw en ik erop uit, maar toen we in de vooravond terug op de kampeerplek kwamen, leek er iets met Justin aan de hand. Hoogst onrustig liep hij heen en weer, zijn gsm in de hand geklemd. Zijn hele doen en laten leek in niets op het gedrag van de dag voordien. Voor mij was het duidelijk: hier was iets mis. Toen stapte hij op zijn vader toe.
‘Papa, kunnen we niet eens een stukje gaan rijden?’
‘O, waar wil je dan naartoe?’ vroeg de vader.
Vader leek wel aangenaam verrast dat zijn zoon initiatief nam. Wie weet van welke onvermoede interesses Justin blijk zou geven.
‘Ik weet niet, zomaar’, zei Justin nu een beetje aarzelend.
‘Hoe, zomaar? Je wil wel ergens naartoe, niet?’
‘Als we nu een tochtje doen, dan kan ik ondertussen mijn gsm opladen in de auto.’
De auto als gsm-oplader. Sterk idee. Helaas moest ik vaststellen dat vader onvoldoende belangstelling had voor het oplossingsgerichte denken van zijn kamperende zoon. Ze zijn die avond nergens meer naartoe gereden.
Door Peter Dekeyser
