Het was vakantie, en een bloedhete werkdag was voorbij. Nietsvermoedend passeerde ik een openstaande deur toen een donderstem weerklonk: ‘Bedrieger! Je gaat eraan! Sterf!’
Zo’n uitspraak kan voor een argeloze voorbijganger bedreigend lijken, maar niet als ze komt uit de mond van een kind dat, breeduit op de dorpel liggend, met zijn Playmobil-figuurtjes aan het spelen is. Het tafereel deed me voluit beseffen dat de vakantie nu écht was begonnen. Dit was een tijd om grootse daden te verrichten, en vooral, gedaan met leren! Dat leren, daar waren kinderen tot nader order klaar mee!
Ik was bijna thuis toen, net bij het brugje, een kleuter mij voorbij fietste. Het meisje reed niet in één strakke rechte lijn, ze had veeleer de typerende rijstijl van een kleuter. Ze ging met name zo’n beetje wiebelig heen en weer. Opmerkenswaardig daarbij was dat ze haar hoofd naar achteren gekanteld hield. Ze droeg immers het onvermijdelijke helmpje dat, al even onvermijdelijk en een tikkeltje balorig, voor haar oogjes dreigde te zakken. Deze onhebbelijkheid deerde het kind echter niet, ik zag een brede glimlach toen ze langs mij heen fietste. Op een tiental meter volgden haar mama en haar grotere zusje.
Toen maakte de kleuter aanstalten om contact te zoeken met de achterop rijdende metgezellen. Ze probeerde daarbij over haar schouder heen te kijken, duidelijk twijfelend welke schouder hier nu het meest geschikt voor was. Het onhebbelijke helmpje bood weinig hulp.
‘Mama!’ riep ze. ‘Mama! Zus!’ klonk het nog eens, terwijl ze min of meer omkeek en het helmpje tegendraads bleef doen.
Mama had een flashy zonnebril, maar ook pedagogisch inzicht. Ze riep dan ook niet gewoon ‘Ja!’, maar wist dat een rustige aanbeveling hier op zijn plaats was. Dus zei ze: ‘Oppassen hoor, schat! Kijk maar voor je… dat je niet valt.’
De kleuter leek geenszins van haar stuk gebracht. ‘Mama!’ ging het opnieuw, en dan, na een korte stilte, ‘we hebben veel geleerd hé, vandaag…!’
Dat zette me aan het denken. ‘We hebben veel geleerd vandaag!’ Dat zei ze écht! Op een prachtige vakantiedag zegt zo’n kind laaiend enthousiast dat het veel geleerd heeft. Ik stelde me voor hoe haar meester of juf dat lichtelijk beroerd zou vinden. Want naar mijn inzien zat er achter haar uitroep ook iets van: ‘Gelukkig is het nu vakantie, tijd om écht te leren.’ De kleuter liet me mijmerend achter. En hoe graag ik ook wou weten wát ze die dag nu heel precies had geleerd, ik kon het niet meer vragen… Om de hoek verdween net het balorige helmpje.
Door Peter Dekeyser
